Ξημέρωσε πρωτοχρονιά. Οι ήχοι των χαρτιών που σκίζονταν με λαχτάρα, οι γλυκές κραυγές και η βεβαιότητα ότι ο Άγιος Βασίλης ήπιε όλο το γάλα του κι ο Ρούντολφ έφαγε τα καρότα του, με ζεσταίνει. Τα εξάχρονα δίδυμα αγόρια μου απέκτησαν ότι περίμεναν και ευχήθηκαν, και κάτι παραπάνω. Κουτιά εκπλήξεων τα περίμεναν από παππούδες και φίλους …
“Ανθή, πάρε το Γρηγόρη και ελάτε σε καμιά ωρίτσα από το σπίτι μου! Θα έχω φτιάξει κέικ, μπισκοτάκια και θα στολίσουμε το σπίτι!” μίλησα με εύθυμη διάθεση στο τηλέφωνο. Μένουν λίγες μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα και το έθιμο μας είναι να μαζευόμαστε και να φτιάχνουμε όλοι μαζί το σπίτι. Η Ανθή είναι η κολλητή μου …
“Δεν θα πας τελικά;” Πήρα τα μάτια από το μισοτελειωμένο μου γιαούρτι και κοίταξα τον οθόνη του υπολογιστή. Εκεί, κάμποσα χιλιόμετρα μακριά με αρκετές χώρες ανάμεσά μας, μπορούσα να δω τον φίλο μου τον Όσκαρ να με κοιτάζει με προσήλωση. Οι βίντεο-κλήσεις ήταν ο μόνος τρόπος να επικοινωνούμε όταν μας χώριζε τόσο μεγάλη απόσταση, γιατί …
Το περιμέναμε με αγωνία εδώ και χρόνια. Με τον Νίκο ήμασταν μαζί δεκαπέντε χρόνια, τα δέκα από αυτά παντρεμένοι. Είχαμε ο ένας τον άλλο, ήμασταν τρελά ερωτευμένοι και ευτυχισμένοι, θεωρούσαμε πως είχαμε τα πάντα, αλλά κάποια στιγμή ανακαλύψαμε πως, αυτό που επιθυμούσαμε περισσότερο από όλα, δεν ερχόταν. «Μην ανησυχείς, είναι νωρίς ακόμα, θα μείνεις …
Το ξωτικό των Χριστουγέννων – Χρύσα Μίσχου Διαβάστε Περισσότερα »
