Nyxta chat – Αμαρυλλίς Σκουρλά

Σε ένα chat  όλα μπορούν να συμβούν

       Αυτό το chat ήταν η καταστροφή μου. Εξαιτίας του καταστράφηκε η σχέση μου, η ζωή μου όπως την είχα φανταστεί, η αυτοπεποίθηση μου και η εμπιστοσύνη μου στους άντρες.

Με τον Λεωνίδα ήμασταν μαζί 5 χρόνια. Τα τελευταία 3 συζούσαμε σε ένα μικρό σπιτάκι στο Παγκράτι. Δεν είχαμε σχέδια για γάμο, δεν το είχαμε συζητήσει ιδιαίτερα αλλά τις λίγες φορές που είχε αναφερθεί το θέμα μεταξύ μας, συμφωνούσαμε και οι δύο ότι από την στιγμή που δεν έχουμε στα άμεσα σχέδια μας παιδιά δεν υπάρχει λόγος να παντρευτούμε.

Βέβαια, σύσσωμο το οικογενειακό και φιλικό μας περιβάλλον είχε βαλθεί να μας παντρέψει. Όλοι πετούσαν τις γνωστές σποντες που λένε συνήθως στα ζευγάρια που είναι καιρό μαζί. “Άντε πότε θα φάμε κουφέτα”, οι φίλοι.
“Άντε πότε θα δούμε εγγονάκια”, οι γονείς.
“Άντε πότε θα γίνω θείος/α”, τα αδέρφια.

Εμείς δεν τους δίναμε καμία σημασία. Τα είχαμε βρει μεταξύ μας και αυτό μετρούσε. Μάλιστα για να τους εκνευρίζει περισσότερο ο Λεωνίδας τους έλεγε την γνωστή πλέον ατάκα “Δεν παντρεύομαι εγώ! Μετά τα 50 και άμα…”

Εγώ κάθε φορά γελούσα γιατί δεν είχα κάποιον λόγο να με νοιάζει η δέσμευση. Μέναμε μαζί, μοιραζόμασταν την ζωή μας, την καθημερινότητα μας, ζούσαμε ήδη σαν παντρεμένοι. Τι διαφορά θα έκανε ένα χαρτί;

Ήξερα ότι έμπαινε σε ένα chat στο ίντερνετ. Μάλιστα είχα μπει κι εγώ μια δυο φορές. Όμως το είχα βαρεθεί γρήγορα γιατί πέρα από τα τυπικά “γεια σου”, “τι κάνεις;”, “Πώς σε λένε”, “Πόσο χρόνων είσαι”, σπουδές, δουλειά, χόμπι, ψιλοκουβεντα κλπ, μετά ή ήταν κάποιος που θα το πήγαινε στο σεξ ή δεν θα είχαμε και τίποτα ιδιαίτερο να πούμε. Οπότε βαρέθηκα και δεν ξαναμπήκα.

Αντιθέτως, ο Λεωνίδας έμπαινε συχνά. Είχε κάνει φίλους με τους οποίους μιλούσε σχεδόν καθημερινά, είχαν ανταλλάξει τηλέφωνα και μια δυο φορές που είχαν έρθει Αθήνα είχαν συναντηθεί κιόλας. Επίσης, σε εκείνο το chat έβαζαν και μουσική. Εκείνος είχε από μικρός απωθημένο να γίνει dj οπότε ακόμη ένας λόγος που έμπαινε εκεί ήταν αυτός.

Δεν είχα δώσει λοιπόν ιδιαίτερη σημασία σε αυτή την ιντερνετική παρέα μέχρι που παρατήρησα ότι είχε αρχίσει να αλλάζει.

Δεν έβγαινε με τους φίλους του, αμελούσε τις δουλειές του, μιλούσε συνεχώς μόνο για τους ιντερνετικούς του φίλους και το κυριότερο, έμπαινε στο chat μόνο όταν έλειπα. Έτσι αποφάσισα να μάθω τι συμβαίνει.

Εγκατέστησα στον υπολογιστή ένα σύστημα παιδικής προστασίας που μου έδειξε ότι όντως όλη μέρα ήταν συνδεδεμένος εκεί. Αρχικά το πρόγραμμα που έβαλα ήταν πολύ απλό και έδειχνε μόνο ποιες ιστοσελίδες επισκεπτόταν ο υπολογιστής και για πόση ώρα. Από αυτό όμως μου δημιουργήθηκε η έντονη επιθυμία να μάθω τι λέει τόσες ώρες εκεί μέσα. Έτσι έψαξα περισσότερο. Βρήκα ένα άλλο πρόγραμμα που έδειχνε screenshots από την δραστηριότητα του υπολογιστή και το εγκατέστησα.

Είδα ότι όντως μιλούσε με άντρες, κυρίως και λέγανε βλακείες. Είδα ότι όντως έπαιζε μουσική. Είδα ότι είχε παραπάνω από ένα προφίλ και έκανε φάρσες σε άλλους χρήστες του chat που δεν ήταν φίλοι του. Είδα ότι μιλούσε και με γυναίκες αλλά σε λογικά επίπεδα. Είδα όμως και ότι μιλούσε σχεδόν καθημερινά με μία συγκεκριμένη γυναίκα η οποία ήταν μεγαλύτερη μας και δήλωνε στο προφίλ της “παντρεμένη”.

Είδα ότι της είπε “Σ’αγαπώ” και μάλιστα όχι σκέτο αλλά έτσι : “Σ’αγααααααπωωωωωωωωωω!!!!!”

Σε εμένα έχει να πει Σ’αγαπώ… δεν θυμάμαι καν από πότε.

Μιλούσαν σαν να είναι ζευγάρι. Ζευγάρι όμως, που δεν έχει συναντηθεί ποτέ. Ευτυχώς!

Δεν μιλούσαν για συνάντηση και έτσι κι αλλιώς εκείνη ζει στην Θεσσαλονίκη και δηλώνει παντρεμένη. Αυτό που με παραξένεψε όμως περισσότερο ήταν ότι ενώ η συζήτηση είχε αναφερθεί σε μένα, δεν είχε αναφερθεί στον άντρα της.  Δεν ήξερα τι να κάνω! Αφού είχα δει αρκετά και δεν άντεχα άλλο, αποφάσισα να τον αντιμετωπίσω.

Μιλήσαμε, φωνάξαμε, έκλαψα, μου εξήγησε, μου ζήτησε συγνώμη και μου υποσχέθηκε ότι δεν είναι τίποτα, ότι δεν έχει σκοπό να την συναντήσει, ότι δεν ξέρει πώς φτάσανε να μιλάνε έτσι. Ξεκίνησαν ως φίλοι συζητούσαν τα προβλήματα τους και ήρθαν κοντά μετά από ένα σοβαρό πρόβλημα που είχε εκείνη. Μου είπε ότι με αγαπάει, μου είπε ότι δεν θέλει να χωρίσουμε και ότι δεν ξέρει τι τον έπιασε. Το βράδυ κάναμε το καλύτερο σεξ που είχαμε κάνει ποτέ.

Οι μέρες περνούσαν όμως εγώ δεν μπορούσα να ησυχάσω.

Από τον υπολογιστή του σπιτιού μας δεν ξαναμπήκε, όμως εγώ δεν μπορούσα να το αφήσω έτσι. Αφού μπήκα στην διαδικασία να ψάξω,ήθελα να μάθω τα πάντα. Αγόρασα συσκευή ηχογράφησης που έμοιαζε με στυλό. Το άφησα στο σπίτι και ανακάλυψα ότι συνέχιζε να μιλάει. Έπαιρνε τηλέφωνο κάποιον από τους εικονικούς του φίλους και μιλούσε μαζί της μέσω του κινητού και του υπολογιστή του φίλου!

Δεν είχα άλλη λύση… Θα χώριζα! Δεν ήθελα όμως να χωρίσω. Αυτό που ήθελα ήταν απλά να σταματήσει να μιλάει. Έτσι μου ήρθε μία φαεινή ιδέα!

Θα ξανακέρδιζα την ζωή μου και τον άντρα μου με τον ίδιο τρόπο που κόντευα να τον χάσω!

Έφτιαξα κι εγώ ένα άλλο προφίλ σε αυτό το chat. Κάτι εντελώς άσχετο με μένα και με ότι άλλα ψευδώνυμα είχα χρησιμοποιήσει στο παρελθόν. Έγινα μια άλλη! Για να γραφτώ έπρεπε να ανοίξω την κάμερα για να δουν ότι δεν είμαι ψεύτικο προφίλ. Έβαλα μία φίλη μου ξανθιά, γαλανομάτα, καμία σχέση με μένα, να περάσει αυτό το βήμα. Δεν ήξερα αν κρατούσαν αρχεία με τις φωτογραφίες όσων γράφονταν αλλά είχα δει από τις συζητήσεις του Λεωνίδα ότι όταν έμπαινε κάποιος καινούργιος έπεφτε σήμα για το αν είναι άντρας και δηλώνει γυναίκα ή αν είναι κάποιος/α πολύ άσχημος ή όμορφος. 

Έτσι ξεκίνησα να συνομιλώ με τον άντρα μου μέσα από ένα chat.

Στην αρχή δεν μου μιλούσε και εγώ έπρεπε να μπω στην κλίκα τους για να αρχίσει να μου μιλάει κι αυτός. Μετά από λίγες εβδομάδες σαχλών σχολίων και συζητήσεων με έβαλαν κι εμένα σε ένα από τα ιδιωτικά τους δωμάτια. Δεν ήξερα από που έμπαινε. Ίσως από τον υπολογιστή κάποιου φίλου. Από το σπίτι μας πάντως δεν έμπαινε. Δεν τον ξαναρώτησα για το chat και προφανώς εκείνος νόμιζε ότι το είχα ξεχάσει και τον είχα εμπιστευτεί. Ξεκινήσαμε να μιλάμε πιο συχνά. 

Εντωμεταξύ, εγώ είχα φυτέψει και δύο τρία άτομα να μιλάνε με εκείνη. Τους έβαλα να προσπαθούν να την κάνουν να τους συναντήσει ή να τους μιλήσει όπως μιλούσε με τον Λεωνίδα όμως κανένας δεν τα κατάφερνε. Φαίνεται ότι εκείνη όντως ήταν παντρεμένη και μόνο με τον Λεωνίδα είχαν κολλήσει και του μιλούσε διαφορετικά.  Είχε τύχει να μιλήσω κι εγώ μαζί της μερικές φορές αλλά δεν μου μιλούσε ιδιαίτερα.

Με τον άντρα μου όμως είχα καλύτερη τύχη. Τον ήξερα τόσο καλά που μπόρεσα να τον κάνω να με εμπιστευτεί και να μου μιλήσει περισσότερο. Η αλήθεια είναι ότι ένιωθα σαν να τον γνωρίζω ξανά από την αρχή. Μιλούσαμε σχεδόν καθημερινά. Λέγαμε πράγματα που δεν είχαμε ξαναπεί παρόλο που ήμασταν μαζί τα τελευταία 5 χρόνια. Ίσως η καθημερινότητα και το γεγονός ότι συζούσαμε τόσο καιρό να είχε φθείρει την σχέση μας. Κάποια στιγμή μου είπε : “Νιώθω σαν να σε ξέρω χρόνια”. Που να ήξερες, σκέφτηκα.

Του πρότεινα να συναντηθούμε όμως δεν δέχτηκε. 

Στο σπίτι ήμασταν όλο και καλύτερα. Ίσως ενδόμυχα να του θύμιζε ο εικονικός εαυτός μου με τον οποίο μιλούσε στο chat, τον κανονικό εαυτό μου που είχε απέναντί του στο σπίτι.

Κάποια στιγμή δεν άντεξα και τον ρώτησα  : “Συνεχίζεις ακόμη να μπαίνεις στο chat;” 
Δεν μου είπε ψέμματα αλλά ούτε και όλη την αλήθεια. “Μπαίνω που και που ναι”. Δεν τον ρώτησα από που, δεν ήξερε ότι είχα ακόμη το πρόγραμμα στον υπολογιστή και έβλεπα ότι δεν έμπαινε από το σπίτι.

Η σχέση μας καλυτέρεψε όμως δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Ο τρόπος που είχα δει ότι της μιλούσε με στοίχειωνε. Ήθελα κι εγώ να μου μιλάει έτσι αλλά δεν το έκανε. Μόνο στην αρχή μας, μου έλεγε τέτοια γλυκόλογα και υποσχέσεις. Τώρα τι είχε γίνει; Γιατί δεν μπορούσαμε να είμαστε πια αυτό το ζευγάρι; Δεν είχα τρόπο να δω αν συνέχιζε να της μιλάει με αυτό τον τρόπο και αυτό με τρέλαινε! Έψαξα να βρω έναν χάκερ μήπως μπορέσει να εντοπίσει είτε από που έμπαινε εκείνος είτε από έμπαινε εκείνη ώστε να δω  αν συνεχίζουν ή όχι. Μάταια όμως, φαίνεται ότι αν δεν πας συστημένος δεν γίνεται να βρεις κάποιον.

Περνούσα αρκετές ώρες της ημέρας μου μέσα στο chat, σε σημείο να αμελώ την δουλειά μου και οι προϊστάμενοι μου να έχουν αρχίσει πια να το παρατηρούν. Την μέρα που ανακάλυψα ότι μιλούσε με εκείνη, με είχαν δει στην δουλειά ότι δεν ήμουν καλά. Προφασίστηκα προσωπικούς λόγους και δεν το σχολίασαν περαιτέρω. Εκείνη και όλες τις επόμενες μέρες με άφηναν χωρίς πολλές υποχρεώσεις και σχόλια όμως η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε για μήνες, οι υποχρεώσεις μαζεύονταν, η δουλειά έμενε πίσω. Δεν γινόταν να με αφήσουν άλλο λάσκα. Με κάλεσαν στο γραφείο για να με ενημερώσουν ότι είτε θα πρέπει να λύσω ότι πρόβλημα με βασανίζει είτε θα πρέπει να φύγω.

Πήρα άδεια για την υπόλοιπη ημέρα. Τριγυρνούσα στην Αθήνα χωρίς να ξέρω που πηγαίνω. Βρέθηκα σε ένα πάρκο κάπου στα δυτικά προάστια. Όμορφο, γεμάτο δέντρα, συντριβάνια που ενώνονταν με ποτάμι, ξύλινες γεφυρούλες που περνούσαν πάνω από τo ποτάμι, λιθόστρωτα δρομάκια, ξύλινα παγκάκια παντού και φωνές, παιδικές φωνές που έπαιζαν, φώναζαν και δεν είχαν καμία έγνοια στον κόσμο. Έπρεπε κάτι να κάνω. Δεν γινόταν να συνεχίσω να κυνηγάω τον άνθρωπο μου μέσα από ένα chat.

 Το βράδυ στριφογυρνούσα συνεχώς στο κρεβάτι. Δεν είχα ύπνο. Ο Λεωνίδας, μου είχε γυρίσει την πλάτη και ροχάλιζε. Άνοιξα το chat. Μου είχε γίνει συνήθεια πια. 

Night_rider : Δεν κοιμάσαι;

wildcat : Προσπάθησα αλλά δν μπορώ.

Night_rider : Τι έχεις;

wildcat : Δν ξέρω τ ν κάνω! 

wildcat : Κοντεύουν ν μ απολύσουν από την δουλειά μ με τις σαχλαμάρες που κάνω!

Night_rider : Κ τι σε νοιάζει; 

Night_rider : Αφού δεν σου αρέσει η δουλειά σ!

wildcat : Ναι αλλά με ταίζει!

Night_rider : και;

wildcat : τι και μωρέ; πώς θα τα βγάλω πέρα χωρίς δουλειά;

Night_rider : Έχεις τον Λεό! 😉

wildcat : Χχαχα! Τώρα σώθηκα!

Night_rider : Μα γιατί; Αφού τα πάτε καλά τώρα.

wildcat : Ναι αλλά…

Night_rider : κάτι σου λείπει. 

wildcat : δν είναι ακριβώς αυτό. δν ξέρω πως να το περιγράψω… απλά κάτι δν πάει καλά.

Night_rider : είναι απλό. Δεν μπορείς να τον εμπιστευτείς πια..

wildcat : Μάλλον..

Night_rider : Πρέπει κάτι να κάνεις όμως. Δεν μπορείς να μαραζώνεις έτσι.

wildcat : ΔΕΝ ΞΕΡΩ τι νακάνω!!!

Night_rider : Παραιτήσου κι έλα να ταξιδέψουμε!

wildcat : Χχαχααχ!!! Οπωσδήποτε!

Night_rider : κοριτσάκι πρέπει να κοιμηθώ. 

Night_rider : δουλεύω το πρωί

wildcat : ok

Night_rider : Κοιμήσου κι εσύ. Θα είσαι χάλια το πρωί.

wildcat : θα προσπαθήσω.

Night_rider : βγες πρώτα!

wildcat : γτ;

Night_rider : γτ θα κάτσεις να χαζολογάς κ δεν θα πας για ύπνο!

wildcat : καλά θα βγω.

Night_rider : βγες πρώτη….

wildcat : γτ μετά δεν μπορώ να ξαναμπω;

Night_rider : και θα με αφήσεις ξάγρυπνο να περιμένω να δω αν θα ξαναμπείς;

Night_rider : Δεν με λυπάσαι;;;;;

wildcat : όχι!

Night_rider : εντάξει λοιπόν.. τι θέλεις να πούμε;

wildcat : τπτ! Πήγαινε για ύπνο!!!

Night_rider : δνε πάω! ΝΑ πς εσύ πρωτ΄γ

wildcat : εσύ κουτουλάς! 

Night_rider : το ξέρω

wildcat : καλά θα βγω.

Night_rider : κ θ πας γ ύπνο

wildcat : εντάξει! θα πάω!

Night_rider : Μπράβο καλό κορίτσι!

wildcat : Με κοροϊδεύεις;

Night_rider : όχι! Σε επεξεργάζομαι! 

Night_rider : Υπνο!

wildcat : ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!

Ο χρήστης wildcat αποσυνδέθηκε.

Night_rider : και όνειρα γλυκά!

Ο Night_rider ήταν το αγαπημένο μου άτομο σε όλο το chat! Ίσως και εκτός από αυτό..

Τον είχα δει πολλές φορές μέσα. Κυρίως βράδια. Όμως ενώ όλοι οι άλλοι, ειδικά οι άντρες μου μιλούσαν πάντα πρώτοι αυτός δεν μου είχε μιλήσει ποτέ. Έτσι μία μέρα του μίλησα εγώ. Αφορμή ήταν ένα στιχάκι που είχε στο προφίλ του, kgkgfhyfiyfyfy.

“Το πιστεύεις;” Του είχα γράψει. Δεν χρειάστηκε να ρωτήσει ποιο. Κατάλαβε αμέσως τι εννοούσα και μου απάντησε. Από εκεί ξεκίνησε η συζήτηση μας και δεν σταμάτησε ποτέ. Δεν ήταν σαν τους άλλους. Δεν με ρώτησε τίποτα προσωπικό.Ούτε πώς είμαι εμφανισιακά, ούτε αν είμαι όμορφη, ούτε τι χόμπι είχα. Τίποτα. Μόνο μιλούσαμε , απλά, αβίαστα όπως μας έβγαινε. Τον εμπιστεύτηκα αμέσως και στην δεύτερη κιόλας συνομιλία μας, του εκμυστηρεύτηκα τον αληθινό λόγο που ήμουν εκεί. Εκείνος δεν σχολίασε αρνητικά, όπως περίμενα, ούτε σταμάτησε να μου μιλάει. 

Η επόμενη μέρα με βρήκε πάλι στο ίδιο παρκάκι. Μου άρεσε εκεί. Είχα ακόμη άδεια από την δουλειά αλλά δεν μπορούσα να μείνω σπίτι. Κάθισα σε ένα παγκάκι απέναντι από το συντριβάνι και άνοιξα να διαβάσω ένα βιβλίο όμως η συνεχόμενη ροή του νερού με έκανε μετά από λίγο να κατουριέμαι. Έτσι αναζήτησα μια καφετέρια. 

Επιστρέφοντας στο παγκάκι βαριόμουν να διαβάσω και άνοιξα το chat.

Pm από χρήστη Leo33

Pm από χρήστη Night_rider

Πατάω πρώτα το μήνυμα του Night_rider.

Night_rider : και όνειρα γλυκά!

Χθες τσαντίστηκα που ήθελε να με στείλει για ύπνο ενώ δεν νύσταζα και έτσι του είπα καληνύχτα και βγήκα πολύ απότομα χωρίς να περιμένω την απάντηση του. Δεν είχα διαβάσει το τελευταίο του μήνυμα, οπότε το έλαβα σήμερα που ξαναμπήκα. 

Το μήνυμα του Leo33 ήταν ένα αστείο βιντεάκι, του έστειλα κι εγώ ένα εξίσου χαζό  gif που είχα πρόχειρο.

Άνοιξα το μήνυμα του Night_rider ξανά…

wildcat : Συγνώμη για χθες.. Δεν είχα όρεξη και ξέσπασα σε σενα.

Δεν περίμενα να το διαβάσει τώρα, πόσο μάλλον να απαντήσει και μέσα σε 3 λεπτά.

Night_rider : Δεν πειράζει.. Είμαι καλός σάκος του μποξ.

wildcat : Μην είσαι χαζός…. 

Night_rider : Εγώ ή εσύ που ζητάς συγνώμη χωρίς λόγο;

wildcat : καλά, καλά. Ξέχνα το!

Night_rider : Έλα γατούλα.. όλο τσαντίζεσαι..

Night_rider : Που είσαι;

Wildcat : Γιατί θέλεις να έρθεις;

Night_rider : Θα το σκεφτόμουν αλλά δουλεύω.

Wildcat : Δεν μου είπες..Πώς και δουλεύεις πρωί;

Night_rider : Αρρώστησε η ιδιοκτήτρια και έπρεπε να δουλέψω και πρωί.

Wildcat : Ωραία περνάς!

Night_rider : ναι υπέροχα αλλά μην αλλάζεις θέμα..

Wildcat : Στη δουλειά.

Night_rider : Ψεύτρα! 

Wildcat : Με παρακολουθείς;

Night_rider : Όχι χαζό γατί! Αν ήσουν στην δουλειά, τέτοια ώρα δεν θα μπορούσες να είσαι στο chat και να μου στέλνεις μνμ!!Θα ήσουν πνιγμένη κάτω από στοίβες αρχείων.

Night_rider : και σταμάτα να κοιτάς γύρω γύρω… Δεν ξέρω που είσαι αλλά αν δεν είσαι μέσα σε καφέ, σίγουρα δεν είμαι εκεί.

Φυσικά είχε δίκιο… Δεν ήξερα τι ώρα είναι. Μια μόνο ματιά στο ρολόι του κινητού, με έπεισε ότι  κανονικά δεν θα μπορούσα να βρίσκομαι στο chat αυτή την στιγμή, αν ήμουν στην δουλειά. Και με είχε μάθει τόσο καλά που ήξερε πόσο παρανοϊκή θα ένιωθα που θα κοιτούσα γύρω γύρω..

Wildcat : Έχω πάρει άδεια και τριγυρνώ στους δρόμους..

Night_rider : Γτ έγινε κάτι;

Wildcat : Όχι, αλλά πρέπει να σκεφτώ. Δεν μπορώ να συνεχίσω να ζω έτσι..

Night_rider : Επιτέλους το κατάλαβες!

Night_rider : και τι θα κάνεις;

Wildcat :  τούμπες!!!

Night_rider :  Παρεκτρέπεσαι….

Wildcat : Δν ξέρω…..

Η ίδια ρουτίνα συνεχίστηκε όλη την υπόλοιπη εβδομάδα.. σηκωνόμουν το πρωί και ετοιμαζόμουν κανονικά σαν να πήγαινα στην δουλειά. Έφευγα στην ώρα μου, πήγαινα στο αγαπημένο μου πια παγκάκι και καθόμουν με τις ώρες διαβάζοντας βιβλία από την τοπική βιβλιοθήκη.

Μετά την απαραίτητη επίσκεψη στην καφετέρια λόγω του συντριβανιού, έμπαινα στο chat. Και ενώ μέχρι τότε δεν είχε τύχει ποτέ ξανά να μιλήσω με τον Night_rider κατά την διάρκεια της ημέρας, όλες τις μέρες της άδειας μου εκείνος ήταν εκεί και μου μιλούσε…

Night_walker : δεν έχει τύχει ποτέ να σε ρωτήσω… Εμφανισιακά πως είσαι;

Wildcat : Έχω ένα μάτι γκρι ένα πράσινο, είμαι μικροσκοπική με καφέ τρίχωμα και μια περήφανη ουρά!

Night_walker : Χαχα γελάσαμε! Έλα πες τώρα..

Wildcat : Έχει σημασία;

Night_walker : Υπό κανονικές συνθήκες όχι δεν έχει.

Wildcat : τότε γτ ρωτάς;

Night_ rider : γιατί θέλω να απορρίψω μια τρελή θεωρία. Θα μου πεις τώρα ή όχι;

Wildcat : Ωχου! Ορίστε!

Ο χρήστης Wildcat έστειλε μία φωτογραφία.

…..

…..

…..

Φαινόταν σαν να γράφει και μετά να το σβήνει. Δεν ήξερα τι να κάνω… Έστειλα την φωτογραφία εντελώς αυθόρμητα χωρίς να σκεφτώ. Κι αν ήταν κανένας μανιακός;

Wildcat : Τόσο όμορφη είμαι που σ κόπηκε η λαλιά;;

Night_rider : ….

Πάλι τα ίδια! Γράφει και σβήνει…

Δεν καταλαβαίνω…

Ήμουν έτοιμη να βγω από το chat και να μην ξαναμπώ ποτέ αλλά ήρθε η απάντηση.

Night_rider : Μην κουνηθείς!

Τι έγινε μόλις τώρα;;;; Τι εννοεί “μην κουνηθείς”;;;

Έκλεισα αμέσως το chat. Μάζεψα τα πράγματα μου όπως όπως και ξεκίνησα να περπατάω γρήγορα μακριά από εκεί που καθόμουν. Πριν προλάβω να βγω από το μονοπάτι, αντιλήφθηκα μία τεράστια κατάμαυρη μηχανή να έχει μπει μέσα στα πλακόστρωτα δρομάκια του πάρκου και άρχισα να τρέχω… Το οποίο προφανώς ήταν λάθος αφού ο οδηγός της μηχανής με αντιλήφθηκε και κατευθύνθηκε προς το μέρος μου. 

Άρχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μου επέτρεπαν τα αναθεματισμένα τα τακούνια όμως η μηχανή μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα με είχε φτάσει. Πέρασε μπροστά μου και με μία σπινιά μου έκοψε τον δρόμο. Τώρα την πάτησα, σκέφτηκα σαστισμένη αλλά μέχρι να βάλει ο μηχανόβιος το τέρας του στο ποδαράκι και να βγάλει το κράνος είχα ήδη αρχίσει πάλι να τρέχω, προς την αντίθετη κατεύθυνση αυτή τη φορά.

“Περίμενε”, άκουσα τον κρανοφόρο να λέει. Η γνώριμη χροιά της φωνής του με έκανε να κοντοσταθώ λίγα μέτρα μακρύτερα. Η περιέργεια νίκησε τον φόβο που με διακατείχε εκείνη την στιγμή και περίμενα τουλάχιστον να βγάλει το κράνος. Τα χρυσά μακριά μαλλιά του ξεχύθηκαν αμέσως και τα οικεία πράσινα μάτια του μπάρμαν της απέναντι καφετέριας με κοιτούσαν γεμάτα τσαχπινιά.

¨Μα εσύ…” η πρόταση μου κόπηκε στην μέση. Η αλήθεια είναι ότι  δεν ήξερα πως ακριβώς να την συνεχίσω.

“Ναι, ανισόρροπο γατί σου φτιάχνω κάθε μέρα τον καφέ σου ενώ εσύ τρέχεις στην τουαλέτα” είπε και το στραβό χαμόγελο του έφτασε μέχρι τα αυτιά του.

“Δεν φταίω εγώ, το συντριβάνι!”, παραπονέθηκα δείχνοντας του προς την μεριά που καθόμουν.

“Πραγματικά δεν σε καταλαβαίνω…” λέει και το πρόσωπο του αλλάζει. Ακόμη δεν με έχει πλησιάσει, ξέρει ότι μου φαίνεται περίεργο όλο αυτό και αυτή την στιγμή μόνο η περιέργεια με κρατά από το να τρέξω μακριά ουρλιάζοντας.

“Τι δεν καταλαβαίνεις;” τολμώ να ρωτήσω.

“Μπαίνεις κάθε μέρα στο καφέ και δεν έχεις σκεφτεί ότι μπορεί να είναι αυτό που δουλεύω;” λέει δείχνοντας μου το καφέ.

Χωρίς να γυρίσω το κεφάλι μου, μη τυχόν και χάσω κάποια παράξενη κίνηση, με την άκρη του ματιού μου διαβάζω το όνομα της καφετέριας που μπαίνω κάθε μέρα εδώ και μία εβδομάδα και το μόνο που μπορώ να πω είναι 

“Όου”.

“Δεν είχες κοιτάξει καν την πινακίδα έτσι δεν είναι;” λέει πάλι γελώντας.

“Ε, την πρώτη φορά κατουριόμουν.. και μετά.. δεν υπήρχε λόγος..”

Σε κάποια από τις συνομιλίες μας, μου είχε περιγράψει το μέρος που δουλεύει και την περιοχή αλλά αυτό ήταν μήνες πριν και η αλήθεια είναι ότι το είχα ξεχάσει. Όμως κατά κάποια διαβολική σύμπτωση εκείνη την μέρα που έφυγα αλαφιασμένη από την δουλειά κατέληξα στο πάρκο ακριβώς απέναντι του!

“Άμα σε λέω εγώ χαζό γατί με βρίζεις..” δεν του απάντησα αλλά η ματιά που του έριξα έφτανε για να θυμηθεί πόσο πολύ με ενοχλεί το ελεεινό ψευδώνυμο που αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω για να μπω στο chat.

“Πάμε τώρα;” λέει δείχνοντας μου την σέλα.

“Που να πάμε;” δεν είμαι πλέον φοβισμένη, άλλωστε μπορεί να μην τον “ξέρω” αλλά τον ξέρω! Δεν πρόκειται όμως να του δώσω και θάρρος, όποιος φυλάει τα ρούχα του έχει τα μισά δεν λένε;

“Έχει σημασία;”

———-

Η αλήθεια είναι ότι ο προορισμός, τελικά, δεν είχε καμία σημασία. Αφού τον ταλαιπώρησα για μία ώρα τουλάχιστον, ρωτώντας τον ξανά και ξανά πώς κατάλαβε ότι ήμουν εγώ και αν είναι ψυχοπαθής, εκείνος απάντησε σε όλες τις ανυπόφορες ερωτήσεις μου με ειλικρίνεια. Μου είπε ότι είχε μία περίεργη αίσθηση από την πρώτη στιγμή που μπήκα τρέχοντας στο μαγαζί και παρήγγειλα ένα καφέ καθώς πήγαινα στην τουαλέτα και για αυτό ζήτησε να δουλεύει και τα υπόλοιπα πρωινά αυτής της εβδομάδας για να διαπιστώσει αν η διαίσθηση του ήταν σωστή ή όχι.

Καθώς μιλούσαμε όμως και έπειτα από την φωτογραφία που του έστειλα, σιγουρεύτηκε. Δεν ήθελε να αφήσει αυτή την ευκαιρία που μας παρουσιάστηκε, ειδικά αφού ήταν εντελώς  τυχαία, να γνωριστούμε.

Τελικά στην μηχανή ανέβηκα αλλά όχι εκείνη την μέρα. Προς μεγάλη μου λύπη δεν επιτρεπόταν να την λέω τέρας και μάλιστα είχε και όνομα, Λούσι. Ποιος λογικός άνθρωπος ονομάζει την κατάμαυρη τεράστια μηχανή του Λούσι;;;;

Αυτό το chat  ήταν η καταστροφή της ζωής μου όπως την ήξερα μέχρι τότε. Εξαιτίας του καταστράφηκε η σχέση μου με τον Λεωνίδα, η ζωή μου όπως την είχα φανταστεί, η αυτοπεποίθηση που νόμιζα ότι είχα και η εμπιστοσύνη μου στους άντρες που δεν έχουν μπέσα στα λόγια και στις πράξεις τους. 

Όμως εξαιτίας αυτού του chat γνώρισα μία άλλη ζωή, διαφορετική… Την οποία όμως δεν χωράει να περιγράψω σε αυτή την ιστορία…. 

ΤΕΛΟΣ